2010. urteaz geroztik, Euskal Herrian elikadura-burujabetza sustatzen duten prozesuak, esperientziak eta ekintzak identifikatzen lan egin dugu Bizilurren; batzuk administrazioek bultzatu dituzte , beste batzuk eragile sozialek, eta beste batzuk ez dute izan administrazioen parte-hartzerik baina funtzio hori betetzen dute eta arlo publikotik erreplika daitezke.

Erronkak

Gure helburua da indartzea Euskal Herriko alternatibak elikadura subiranotasunaren ikuspegitik  aurre egiten diotenak ksistema kapitalista, arrazista eta heteropatriarkalari. Eta horretarako:

1. Elikadura burujabetza eta elikagaien ekoizpen agroekologikoa praktikan jartzen dituzten ekimenak bultzatzea.

2. Euskal Herriko baserritar mugimendua eta bestelako erakunde, kolektibo eta subjektu politikoak indartzea.

3. Eredu hegemonikoari aurre egiteko sortzen diren espazioetan parte hartzea, elikadura-subiranotasunaren ikuspegia emanez.

4. Elikadura-subiranotasuna bultzatzen duten politika publikoak indartzea, tokian tokikotik eta globaltasunarekin lotuta.

Aliantzak:

Helburu horiek lortzeko, aliantzak izateaz gain (urteotan ehuntzen aritu garen eta indartzen jarraitu nahi dugunak), ezinbestekotzat jotzen dugu zenbait irizpidetan oinarritzea aliantzak eraikitzeko subjektuak definitzeko:

• Baserritar mugimenduak

• Proiektu kolektiboak

• Agroekologian oinarritutako proiektu produktiboak

• Landa-eremuari/nekazaritzari lotutako generoaren gaia lantzen duten kolektiboak

• Ekonomia sozial eta solidarioaren ekimenak

• Desazkundean oinarritutako esperientzia

• Ekonomia zirkularra sustatzen duten egitasmoak edo bestelako sistema ekonomiko eta soziala sustatzen dutena.

• Elikadura-burujabetza sustatzen duten administrazioak.

Ekintza-ildoak

Bizilurrek lankidetza prozesuak garatu ditu hainbat eragilerekin, mundu mailan eta Euskal Herri mailan. Horiek guztiak, kapitalismoari aurre eginez, eta horiek guztiak, globalak eta bertokoak, gero eta hurbilago, bai problematiketan, bai horiek konpontzeko estrategian. Lan honekin jarraitzeko, egin beharreko hiru bide daudela uste dugu, nazioarte mailan zein herri mailan:

• Nekazari eta indigenen subjektua politikoki indartzea

• Alternatiba ekonomikoak (eta bestelako bizitzak eraikitzeko alternatibak) sortzea elikadura-subiranotasunetik

• Administrazioak indartzea elikadura-subiranotasuna sustatzeko

“Tokiko” esparrua pribatizazio, merkatari eta indibidualisten logiken menpe dago gero eta gehiago. Horren aurrean, alternatibak sustatzeko borondatea duten administrazioek ere gero eta maniobra-tarte txikiagoa dute. Hala ere, administrazio batzuk bide alternatiboak aztertzen ari dira bide berriak, publikoa dena blindatzeko edo berreskuratzeko.

Gainera, Euskal Herrian esperientzia ezberdinak eraikitzen edo sendotzen ari diren une bat bizi dugu, eta esperientzia horiek, neurri handi batean, politika ofizialek markatutakoen ordezko ereduak planteatzen dituzte, eta, nola edo hala, erakundeen inolako babesik jasotzen ez dutenak.

Horren aurrean, uste dugu kanpoko laguntza batek erraztu dezakeela  alternatiba-sare sendo bat  hazteko eta zabaltzeko, bestelako elikadura-sistema bat sustatzeko, ekoizpen iraunkor, oparo eta sozialean oinarrituko dena; kontsumo lokalizatu eta kritiko bat, eta, harremanen eta egiteko moduen aldaketa bat, erantzukizunak kolektibizatuz.